Postać
Władysław Gizbert-Studnicki 1867-1953

Urodził się 15 XI 1867 r. w Dyneburgu. Studiował w Szkole Handlowej w Warszawie i na uniwersytecie w Heidelbergu. Zaangażowany w działalność II Proletariatu i z tego powodu aresztowany, w latach 1891-1893 przebywał na zesłaniu na Syberii. Od 1896 r. działał w PPS i PPSD, redagując m.in. pismo Przedświt. Po 1900 r. zerwał z ruchem socjalistycznym, przechodząc na krótko do obozu narodowego, czego wyrazem było redagowanie we Lwowie Tygodnika Polskiego. Do zerwania z endecją przyczyniła się jego konsekwentnie antyrosyjska postawa i coraz silniejsze podkreślanie konieczności związania sprawy polskiej z Niemcami. Był członkiem władz Polskiego Skarbu Wojskowego i Komisji Tymczasowej Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych. W latach I wojny światowej kierował konserwatywnym Klubem Państwowców Polskich, który opowiadał się za utworzeniem Królestwa Polskiego, pozostającego w ścisłym związku z państwami centralnymi. Zasiadał w Tymczasowej Radzie Stanu, a następnie w Radzie Stanu. W okresie międzywojennym prowadził energiczną akcję na rzecz zbliżenia polsko - niemieckiego, jako jedynego sposobu uratowania Europy Środkowej przed dominacją radziecką. Aktywność ta zyskała mu miano czołowego polskiego germanofila. W 1939 r. skonfiskowano jego książkę Wobec nadchodzącej wojny, w której nawoływał do porozumienia z III Rzeszą i zachowania za wszelką cenę neutralności. Po wybuchu II wojny światowej próbował bezskutecznie skłonić władze niemieckie do porzucenia polityki terroru i stworzenia satelickiego państwa polskiego. W latach 1941-1942 był więziony na Pawiaku. Po zakończeniu wojny wyjechał do Londynu, gdzie zmarł 10 I 1953 r. Główne prace: Samodzielność Galicji, 1903; Od socjalizmu do nacjonalizmu, 1904; Sprawa polska, 1910; Wskazania polityczne irredentysty polskiego, 1913; Daleki Wschód w polityce światowej, 1931; Rosja sowiecka w polityce światowej, 1932; System polityczny Europy a Polska, 1935; Ludzie, idee, czyny, 1937.