Urodził się 8 listopada 1847, był profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, pozytywistycznym historykiem, rzecznikiem modernizacji i badaczem dziejów ustroju oraz prawa polskiego. Wraz z Adolfem Pawińskim, Tadeuszem Korzonem i Władysławem Smoleńskim tworzył tzw. warszawską szkołę historyczną, która stanowić miała intelektualną kontrpropozycję dla szkół krakowskiej i lwowskiej. Warszawscy historycy udowadniali tezę, zgodnie z którą u schyłku I RP pojawił się plan naprawy państwa, który nie mógł zostać zrealizowany z powodu istnienia silnej opozycji wewnętrznej oraz presji państw ościennych. Aleksander Rembowski zmarł 9 września 1906. Opublikował m.in.: O gminie, jej organizacji i stosunku do państwa Warszawa 1873, Jan Ostroróg i jego memoriał... Warszawa 1884, Historia prawa wieczysto-czynszowego... Warszawa 1886, Izby wyższe i arystokracja nowożytna Warszawa 1894, Konfederacja i rokosz Warszawa 1895, Źródła do historii Pułku Polskiego Lekkokonnego Gwardii Napoleona I Warszawa 1899, Pisma Aleksandra Rembowskiego, t. 1–3, Warszawa 1901–1906.