Postać
Kazimierz Czapiński 1882-1941

Urodził się 18 listopada 1882 r. w Mińsku. W 1907 r. zamieszkał w Krakowie. Zaangażował się wtedy w prace zarządu Uniwersytetu Ludowego im. Adama Mickiewicza. Był również prezesem Robotniczego Klubu Turystycznego. Znał Włodzimierza Lenina, z którym toczył ideowe spory, ale i odbywał wyprawy w Tatry (wycieczka na Rysy w 1913 r.). Przyszłego wodza rewolucji zapamiętał jako ascetycznego, pogodnego fanatyka, poświęconego sprawie, w imię której walczył. Nie przeszkodziło to Czapińskiemu bardzo ostro krytykować później skutki rządów Lenina. W II RP zasiadał w Sejmie jako poseł PPS (1919-1935). Znany był z wystąpień antyklerykalnych i antybolszewickich, a także z pracy w komisji konstytucyjnej. Uchodził za jednego z najlepiej wykształconych działaczy PPS; jego biblioteka słynęła z bogactwa zbiorów. Należał do najważniejszych autorów „Robotnika”, był też zastępcą redaktora naczelnego czasopisma „Naprzód”. W latach 1924-1939 był najpierw wiceprezesem, a następnie prezesem Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. W czasie II wojny światowej współpracował z konspiracyjną organizacją socjalistów związanych z PPS - Barykada Wolności. Aresztowany przez gestapo, trafił do obozu zagłady w Oświęcimiu, gdzie zginął. Wydał m.in. Bankructwo bolszewizmu (1921), Co dał komunizm robotnikom, chłopom i krajowi (1928), Dokąd kler prowadzi Polskę (1921), Faszyzm współczesny (1932), Kler a robotnicy (1911), Partia wrogów ludu pracującego (endecja) (1928), Socjalizm czy komunizm (1924), Moja znajomość z Leninem. Wspomnienia z dawnych lat (1931).