Postać
Kazimierz Brodziński 1791-1835

Urodził się 8 marca 1791 r. w Królówce. Pochodził z mieszkającej pod Bochnią niezamożnej rodziny szlacheckiej – jego ojciec był zarządcą w majątkach Moszyńskich. Do szkół uczęszczał w Lipnicy Murowanej, Tarnowie i Krakowie. Służył w armii Księstwa Warszawskiego (1809-1813), awansując do stopnia porucznika – brał udział w wyprawie moskiewskiej Napoleona, zaś w bitwie pod Lipskiem odniósł rany. Po upadku Księstwa zamieszkał w Warszawie. Pracował jako nauczyciel w szkołach prowadzonych przez pijarów, był sekretarzem Dyrekcji Rządowej Teatru Narodowego, a także cenzorem sztuk teatralnych. Współpracował z „Pamiętnikiem Warszawskim”. W 1822 r. począł wykładać historię literatury polskiej i stylistyki na Uniwersytecie Warszawskim, którego został profesorem. Posadę uniwersytecką utracił w 1831 r., gdy władze carskie zamknęły uczelnię w odwecie za powstanie listopadowe. Brodziński był w insurekcję czynnie zaangażowany. W jej trakcie – 3 maja 1831 r. – na posiedzeniu Towarzystwa Przyjaciół Nauk, którego był członkiem, wygłosił Mowę o narodowości Polaków, uchodzącą za jeden z najważniejszych powstałych w pierwszej połowie XIX wieku polskich tekstów poświęconych zagadnieniu narodu. W 1834 r. objął redakcję „Magazynu Powszechnego”. Zmarł 10 października 1835 r. w Dreźnie. Pisywał wiersze o tematyce patriotycznej, poświęcone często tematyce związanej z życiem ludu wiejskiego. Tłumaczył dzieła m.in. Schillera, Goethego i Herdera. Publikował rozprawy z zakresu teorii literatury, w których wykładał swe kompromisowe stanowisko względem sporu klasyków z romantykami jak w pracy O klasyczności i romantyczności tudzież o duchu poezji polskiej, (1818).