Postać
Michał Grabowski 1804-1863

Polski powieściopisarz, publicysta i krytyk literacki, obok Maurycego Mochnackiego uznawany za jednego z najwybitniejszych i najbardziej wpływowych krytyków w duchu romantycznym. Urodzony 25 września 1804 we wsi Złotyjowie na Wołyniu, pierwsze nauki pobierał w szkole jezuickiej, znajdującej się miejscowości Romanów w obwodzie żytomierskim Ukrainy. Następnie kształcił się w Humaniu, gdzie poznał m.in. Józefa Bohdana Zaleskiego oraz Seweryna Goszczyńskiego, z którym wspólnie stworzył szkołę ukraińską polskiego romantyzmu. Ponadto uczył się w Odessie i Warszawie, w tej ostatniej, między 1822-1825 r., sprawując również funkcję urzędnika komisji wyznań religijnych i oświecenia. Począwszy od 1825 r. zaczął publikować pierwsze artykuły krytyczne. Po upadku powstania listopadowego pomału zaczął rezygnować z idei demokratycznych, kierując się, pod wpływem m.in. Henryka Rzewuskiego, w stronę poglądów zachowawczych i prorosyjskich. W 1863 roku w trakcie rządów Aleksandra Wielopolskiego na krótko został powołany na dyrektora Komisji Oświecenia i Wyznań. Zmarł 19 listopada tego samego roku w Warszawie. Swoje artykuły publikował na łamach takich czasopism i tygodników jak „Dziennik Warszawski”, „Tygodnik Petersburski”, „Pielgrzym”, czy „Atheneum”. Do publikowanych kolejno wydań pism krytycznych należą Literatura i krytyka (4 tomy, 1837-1840), Korespondencja literacka (2 tomy, 1842-1843), Artykuły literackie, krytyczne i artystyczne (1849) oraz Ukraina dawna i teraźniejsza i Gran Genrich Rzewuski. Do najważniejszych powieść Michała Grabowskiego zaliczane są Koliszczyzna i stepy (1838), Stannica hulajpolska (5 tomów, 1840-1841) oraz Tajkury, Pan starosta Zakrzewski, Pan starosta Kaniowski, Oblężenie Połocka, Złotomierz i Zamieć w stepach.