Postać
Franciszek Morawski 1783-1861

Urodził się 2 kwietnia 1783 r. w Pudliszkach. Studiował prawo we Frankfurcie, gdzie także pracował jako aplikant w sądzie. Po powrocie na ziemie polskie, prowadził gospodarstwa w Kotwiecku i Luboni. W 1806 r. wstąpił do napoleońskiej gwardii honorowej, a następnie do piechoty. Brał udział w kolejnych kampaniach napoleońskich - po boju o Kołobrzeg w 1807 r. został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Virtuti Militari, zaś po bitwie pod Lipskiem w 1813 r. Złotym Krzyżem Oficerskim Ligii Honorowej. Otrzymywał kolejne awanse - w latach 1813-1814 był szefem sztabu głównego wojsk polskich. Od 1815 r. służył w wojsku Królestwa Polskiego - w 1819 r. awansowano go na generała brygady, w latach 1820-1826 dowodził 3 brygadą 2 dywizji piechoty w Zamościu, zaś od 1826 r. 1 brygadą 2 dywizji piechoty w Lublinie. Car Mikołaj I nadał mu Order Świętego Stanisława I klasy. Karierę wojskową łączył z działalnością literacką - wstąpił do Towarzystwa Iksów (1815-1819) i Towarzystwa Przyjaciół Nauk (od 1819 r.). Po wybuchu powstania listopadowego stanął po stronie powstańców. Współpracował z Kaliszanami. Otrzymał nominację na stanowisko generała dyżurnego armii powstańczej. Między 8 marca a 11 września 1831 był ministrem wojny rządu powstańczego - podał się do dymisji protestując przeciwko rokowaniom z Rosjanami, niemniej wziął w nich udział. Po upadku powstania złożył przysięgę wierności Mikołajowi I. Zesłano go do Wołogdy, skąd powrócił w 1833 r. i osiadł w Luboni koło Leszna. Odtąd poświęcił się twórczości literackiej i administrowaniu swym majątkiem. Zmarł 12 grudnia 1861 r. w Luboni.