Urodził się 15 kwietnia 1886 r. Pochodził z rodziny o wojskowych tradycjach. Był absolwentem Wojskowej Akademii Technicznej w Mödling – ukończył ją w stopniu podporucznika jako jej najlepszy student. W czasie I wojny światowej służył w Sarajewie, Siedmiogrodzie i na froncie rosyjskim. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę trafił do Oddziału I, a następnie Oddziału III Naczelnego Dowództwa. Wziął udział w wyprawie kijowskiej, w czasie obrony Warszawy przed bolszewikami służył w sztabie Frontu Środkowego. Po zwycięstwie awansowano go na szefa sztabu 2. Armii, w randze podpułkownika. Za bitwę pod Niemnem otrzymał Krzyż Virtuti Militari. Wykładał w Wyższej Szkole Sztabu Generalnego. W 1924 r. został przełożonym Biura Ścisłej Rady Wojennej. Podczas zamachu majowego opowiedział się za legalnym rządem, jednak nie wystąpił przeciw Piłsudskiemu. W grudniu 1926 r. został pierwszym zastępcą szefa Sztabu Generalnego. Od 1928 r. stał na czele Wyższej Szkoły Wojennej. Podczas kampanii wrześniowej dowodził Armią „Poznań”, w tym podczas największej bitwy tej kampanii – nad Bzurą. 28 września podpisał akt kapitulacji Warszawy, po czym trafił do niemieckiej niewoli. Wyzwolony z niemieckiego obozu przez Amerykanów, osiedlił się w Londynie, gdzie zmarł 8 stycznia 1947 r. Napisał m.in. prace: Bitwa nad Niemnem (wrzesień-październik 1920) (1926), Wyprawa kijowska 1920 roku (1927), Studium nad możliwościami wojennymi Niemiec i Polski (1936).