Postać
Karol Boromeusz Hoffman 1798-1875
Urodził się w Wieruchowie koło Warszawy. Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W 1828 r. został radcą Banku Polskiego. W latach 1828-1830 wydawał czasopismo prawnicze „Themis Polska”. Wziął udział w powstaniu listopadowym, w jego trakcie został jednym z dyrektorów Banku Polskiego. Po upadku insurekcji wyemigrował – trafił do Drezna, lecz wskutek interwencji rosyjskiego ambasadora musiał je w 1832 r. opuścić. Osiadł w Paryżu, gdzie związał się z obozem księcia Adama Jerzego Czartoryskiego. W latach 1837-1839 był współredaktorem „Kroniki Emigracji Polskiej”. W 1848 r. przeniósł się do Drezna. Był członkiem Komitetu Emigracji Polskiej. W 1873 r. został członkiem korespondentem Akademii Umiejętności. W swych pracach podkreślał słabość władzy monarszej i miast w Rzeczypospolitej, polemizował z tezami Joachima Lelewela. Jego najbardziej znanym dziełem jest wydana w 1867 r. w Lipsku Historya reform politycznych w dawnej Polsce. Napisał także m.in. Obraz rządu i prawodawstwa dawnej Polski (1847-1849) i O panslawizmie zachodnim. Studium historyczne (1867). Zmarł 6 lipca 1875 r. w Blasewitz koło Drezna.