Postać
Stefan Kisielewski 1911-1991

Urodził się w rodzinie inteligenckiej o bogatych tradycjach literackich. W 1929 r. ukończył gimnazjum w Warszawie, a następnie konserwatorium muzyczne, uzupełnione studiami muzycznymi w Paryżu (1935-37). Przez 2 lata studiował filologię polską i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. Zadebiutował jako krytyk muzyczny na łamach pisma „Zet”, a jako publicysta polityczny w „Buncie Młodych”. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939, okupację spędził w Warszawie, pracując jako pianista i nauczyciel muzyki oraz współdziałając z Wydziałem Kultury i Propagandy Delegatury Rządu RP na Kraj. Ranny w powstaniu warszawskim. Od 1945 r. mieszkał w Krakowie, gdzie założył i redagował „Ruch Muzyczny” (1945-49), wykładał w Wyższej Szkole Muzycznej (1945-49, zwolniony „za poglądy”), od marca 1945 aż do 1989 r. autor felietonów publikowanych w „Tygodniku Powszechnym”. Zajmował się krytyką muzyczną, pisywał felietony muzyczne na łamach innych pism, a także powieści (pod pseud. Teodor Klon), komponował utwory muzyczne. Od 1961 mieszkał w Warszawie, angażując się po r. 1956 w działalność ugrupowań katolickich, piastując nawet mandat poselski w Kole Posłów Katolickich „Znak” (1957-61 i 1961-65), wraz ze S. Stommą podejmując program ugody z ZSRS, traktowanym jako imperium rosyjskie, przy uwzględnieniu jego interesów, uznaniu PRL za legalne państwo polskie, w którym należy budować sferę autonomii kulturalnej i politycznej, odrzucając ideologię marksistowską. W 1964 r. sygnował „List 34” protestujący przeciwko polityce kulturalnej państwa; za krytykę władz na zebraniu Związku Literatów w lutym 1968 r. (użył słynnego określenia dyktatura ciemniaków) został pobity przez funkcjonariuszy SB i otrzymał na 3 lata całkowity zakaz publikacji. W paryskim Instytucie Literackim ogłosił wówczas 5 powieści pod pseudonimem Tomasz Staliński, zamieszczał także felietony w „Kulturze”. Został również stałym publicystą pism drugiego obiegu od początku jego powstania w końcu lat 70. Od 1990 r., po nieporozumieniach z redakcją „Tygodnika Powszechnego”, przeniósł felietony do tygodnika „Wprost”, rozpoczął też przyznawanie nagród swego imienia dla wybitnych polityków, publicystów, przedsiębiorców. Autor powieści: Sprzysiężenie (1947), Widziane z góry (1967), Cienie w pieczarze (1987), Wszystko inaczej (1986); wyborów felietonów i publicystyki: Polityka i sztuka (1949), Rzeczy małe (1956), Gwiazdozbiór muzyczny (1958), Grażyna Bacewicz i jej czasy (1964), 1000 razy głową w ściany (1972), Materii pomieszanie (1973), Na czym polega socjalizm? (1979), Bez cenzury (1983), Wołanie na puszczy (1987), Lata pozłacane, lata szare (1989), Abecadło Kisiela (1990), Dzienniki (1996). Oprócz tego był autorem licznych utworów muzycznych i dramatów teatralnych.