Postać
Edmund Chojecki 1822–1899

Publicysta, dziennikarz, literat i podróżnik, zwolennik doktryn rewolucyjno–demokratycznych odwołujący się często do dorobku francuskich socjalistów utopijnych, zwłaszcza do P. J. Proudhona. Urodził się 15 października 1822 r. w Wiskach na Podlasiu. Młodość spędził w Warszawie, podbijając salony literackie oraz nawiązując wiele znajomości i przyjaźni, m.in. z C.K. Norwidem. Był w tym okresie również redaktorem „Echa”, sekretarzem Dyrekcji Teatrów, publikował w „Przeglądzie Warszawskim” i w „Bibliotece Warszawskiej”. W 1843 r. wyprawą na Krym rozpoczął swoje podróże po świecie. W 1845 r. zamieszkał na stałe w Paryżu, gdzie szybko nawiązał kontakty ze środowiskiem socjalistów. Swoje żywe zainteresowanie Słowiańszczyzną poświadczył obszerną pracą Czecha i Czechowie przy końcu pierwszej polowy XIX wieku (1847). W 1848 roku wziął udział w zjeździe słowiańskim w Pradze, z obrad którego został usunięty z powodu nazbyt radykalnych poglądów. Wkrótce po tym zdarzeniu opublikował rozprawę Rewolucjoniści i stronnictwa wsteczne w 1848 roku. W czasie Wiosny Ludów był również sekretarzem „Trybuny Ludów”, dziennika politycznego założonego i redagowanego przez Adama Mickiewicza. Z funkcji tej, podobnie jak wszyscy związani z dziennikiem Polacy, musiał zrezygnować po interwencji ambasady rosyjskiej. Wkrótce został wydalony z Francji. Wyjechał do Egiptu, gdzie rozpoczął badania orientalistyczne, następnie odwiedził Włochy i Szwajcarię, skąd, za wstawiennictwem księcia Ludwika Napoleona, powrócił do Francji w 1852 roku. Odstąpienie od skrajnych ideologii pozwoliło mu objąć prestiżową funkcję kierownika Biblioteki Senatu. Powrócił również do dziennikarstwa, współtworząc dziennik „Le Temps” w 1861 roku. Udał się na wyprawę badawczą na Islandię i Grenlandię. W późniejszych latach skupił się na twórczości literackiej pisanej w języku francuskim pod pseudonimem Charles Edmund oraz na publikacjach z zakresu egiptologii. Dużo skromniejszy dorobek w języku polskim obejmuje m.in. Wspomnienia z podróży po Krymie (1845), powieść Alkhadar (1854), nade wszystko zaś przekład Rękopisu znalezionego w Saragossie J. Potockiego. Zmarł 1 grudnia 1899 roku w Bellevue, obecnie dzielnicy Paryża.