Postać
Jacek Woroniecki 1878-1949

Urodził się 21 grudnia 1878 r. w Lublinie (chrzestne imię Adam). Gimnazjum ukończył w Warszawie (1898). Podjął studia na uniwersytecie we Fryburgu szwajcarskim, gdzie uzyskał licencjaty z teologii i nauk przyrodniczych. Po ukończeniu studiów wstąpił do seminarium duchownego w Lublinie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1906 r. Po roku wrócił do Fryburga, gdzie napisał doktorat. W 1909 r. wstąpił do zakonu dominikanów. W następnych latach wykładał m.in. w Krakowie i Fryburgu. W 1919 r. przybył do Lublina i podjął pracę na powołanym w 1918 r. Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W latach 1922-1924 był jego rektorem, zaś między 1924 a 1929 dziekanem Wydziału Teologicznego. Od 1929 r. przez cztery lata wykładał w Rzymie w Papieskim Uniwersytecie św. Tomasza (Collegium Angelicum). W latach 1933-1937 był rektorem dominikańskiego Studiów Filozoficzno- Teologicznego we Lwowie. Zainicjował powołanie na warszawskim Służewie studium dominikańskiego, którym kierował od 1937 r. Wybuch wojny zastał go w Krakowie, gdzie pozostał już do śmierci, wykładając i pełniąc funkcję rektora tamtejszego Studiów Filozoficzno-Teologicznego. Po 1944 r., ze względu na zły stan zdrowia, skupił się na pracy pisarskiej. Zmarł 18 maja 1949 r. Obecnie trwa jego proces beatyfikacyjny. Główne prace: Królewskie kapłaństwo. Studium o powołaniu i wychowaniu kapłana katolickiego (1919), Wychowanie społeczne i praca społeczna (1921), Katolickość tomizmu (1924), Katolicka etyka wychowawcza (1925), U podstaw kultury katolickiej (1935), Św. Jacek Odrowąż i wprowadzenie Zakonu kaznodziejskiego do Polski (1947).