Jerzy Jedlicki (ur. 1930) polski historyk idei, profesor nauk humanistycznych, działacz opozycji w okresie PRL.

Stopień doktora uzyskał w 1961 r. w Instytucie Historii PAN po przedstawieniu rozprawy zatytułowanej Etatyzm przemysłowy w Królestwie Polskim (wydanej drukiem pod tytułem Nieudana próba kapitalistycznej industrializacji, tytuł doktora habilitowanego otrzymał tamże na podstawie dysertacji Przeobrażenia szlachectwa polskiego w okresie rozkładu feudalizmu (wydanej drukiem pod tytułem Klejnot i bariery społeczne w 1967 r.). Tytuł profesora uzyskał dopiero w 1989 r. co spowodowane było jego działalnością opozycyjną, szczególnie protestami po wydarzeniach marcowych 1968 r., rezygnacją z członkostwa w partii, a w następnych latach przynależnością do „Solidarności”. Po 1989 r. został kierownikiem Pracowni Dziejów Inteligencji w Instytucie Historii PAN.  W 2015 wyróżniony Nagrodą Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, w kategorii nauki humanistyczne i społeczne, za dzieło Dzieje inteligencji polskiej do roku 1918 (Warszawa 2008).

Jego zainteresowania badawcze koncertują się na historii społecznej, historii idei w Polsce i Europie XVIII–XX wieku, a także historii polskiej inteligencji. Najważniejsze książki: Jakiej cywilizacji Polacy potrzebują (Warszawa 1988), Świat zwyrodniały. Lęki i wyroki krytyków nowoczesności (Warszawa 2000),  Dzieje inteligencji polskiej do roku 1918, red. t. 1–3 i autor t. 2: Błędne koło 1832–1864 (Warszawa 2008).

***

Biogram powstał w ramach projektu „Nauka i polskie dziedzictwo intelektualne. Program popularyzacji polskich nauk humanistycznych i społecznych” finansowanego w ramach umowy 986/P-DUN/2016 ze środków Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego przeznaczonych na działalność upowszechniającą naukę.