Słownik Polskiej Myśli Politycznej
Jan Tarnowski
Jan Tarnowski (1488-1561), wódz, mąż stanu i pisarz; od 1522 r. kasztelan wojnicki, od 1527 wojewoda ruski i hetman wielki koronny, od 1535 wojewoda krakowski, od 1536 kasztelan krakowski. Po ukończeniu Akademii Krakowskiej brał udział w wojnach z Wołochami i Tatarami (1509-12), a po powrocie z dłuższej podróży po Europie i Azji Mniejszej, w 1521 r. wysłany został wraz z wojskiem na pomoc królowi węgierskiemu Ludwikowi II przeciw Turkom. W 1531 r. zwyciężył pod Obertynem hospodara mołdawskiego, czym przyczynił się do odzyskania Pokucia; podczas wojny z Moskwą zdobył Homel i Starodub (1535). W wojnie kokoszej stanął po stronie króla przeciwko opozycji szlachty; poparł Zygmunta II Augusta w sprawie małżeństwa i koronacji Barbary Radziwiłłówny. W 1547 r. otrzymał od cesarza tytuł hrabiego. Autor traktatu o sztuce wojennej Consilium rationis bellicae (1558), z którego uczyły się pokolenia oficerów polskich XVI i XVII w..