Postać
Ignacy Łobarzewski ok.1750-1826

O młodości Łobarzewskiego wiadomo niewiele. Od ok. 1778 r. służył w regimencie pieszym ordynacji rydzyńskiej, pod komendą Augusta Sułkowskiego, u boku którego wiele podróżował po Europie. Na grunt polski chciał przeszczepić model angielskiej monarchii konstytucyjnej, dostosowany wszakże do polskich realiów. Dał temu wyraz w traktacie Zaszczyt wolności polskiej angielskiej wyrównywający (1789), rozwijającym jego tezy dziele Testament polityczny synowi ojczyzny zostawiony, z planem bezpiecznym formy republikańskiego rządu (1789) oraz wywołanej pojawiającymi się polemikami Odpowiedzi autora Testamentu politycznego na list do niego drukiem przesłany (1789). Był tajnym konfidentem ambasady rosyjskiej (pensja 240 dukatów rocznie, wypłacana od 1787 r.). Po przychylnym przyjęciu jego wspomnianych wyżej pism, pensję otrzymał także od króla. W dobie Sejmu Czteroletniego podróżował po Europie. Za intrygi, jakie knuł w swym regimencie, został postawiony w 1791 r. przed sądem wojennym i skazany – usunięto go ze służby wojskowej i pozbawiono szarż oficerskich; Komisja Wojskowa nie tylko zatwierdziła ten wyrok, ale go jeszcze rozszerzyła o sześć miesięcy więzienia, którego Łobarzewski uniknął tylko dzięki protekcji – wspierał go m.in. król Stanisław August. Chcąc uniknąć konfrontacji ze swymi licznymi wrogami, wyjechał do Prus, a następnie do Petersburga. Wstąpił ostatecznie do armii rosyjskiej, w której służył już w kampanii polskiej 1792 r. Dzięki mocodawcom rosyjskim i z kręgu Targowicy został uwolniony od dawnych zarzutów. Na sejmie grodzieńskim 1793 r., jako poseł czernihowski (a zarazem major wojsk rosyjskich) optował za podpisaniem traktatu rozbiorowego i zwalczał opozycję. Po wybuchu powstania kościuszkowskiego salwował się ucieczką z Warszawy. Władze powstańcze umieściły go w gronie osób poszukiwanych, mających stanąć przed sądem (jest też hipoteza, że został zaocznie skazany na śmierć). Łobarzewski do Warszawy nie powrócił. Zamieszkał w Petersburgu i pracował w administracji carskiej. Między 1818 a 1823 r. opublikowane zostały trzy prace jego autorstwa (po francusku), w których uzasadniał potrzebę ugody polsko-rosyjskiej, bronił politykę Stanisława Augusta i przywódców Targowicy, krytykował Napoleona i idee rewolucyjne, przeciwstawiając im zalety monarchizmu, zwłaszcza w wydaniu absolutyzmu rosyjskiego. Zmarł najpewniej w roku 1826, choć wśród badaczy pojawiał się także rok 1822.