Jeden z czołowych publicystów II RP i emigracyjnych zajmujących się problematyką stosunków polsko-ukraińskich oraz polityką rosyjską w XX wieku.

Współtwórca i jeden z najważniejszych myślicieli ruchu narodowego.

Historyk ustroju i prawa polskiego, czołowy uczestnik sporu o ocenę I RP.

Wybitny językoznawca i publicysta, zwolennik idei liberalnych, wolnomyśliciel.

Dziennikarz, publicysta „Gazety Polskiej” i „Głosu Prawdy”, autor tekstów poświęconych Rosji sowieckiej.

Konserwatywny polityk i myśliciel polityczny, syn Michała Bobrzyńskiego.

Jeden z najwybitniejszych publicystów politycznych II Rzeczpospolitej, wydawca i redaktor pism konserwatywnych m.in. „Bunt Młodych” i „Myśl Mocarstwowa”.

Jeden z najbardziej znanych na świecie polskich myślicieli XX w., filozof, znany krytyk komunizmu.

Prawnik, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego, profesor Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, specjalista m.in. z zakresu prawa rzymskiego.

Filozof, teolog, polityk, pisarz, redaktor, propagator mesjanizmu i antykomunista.

Jeden z czołowych publicystów zajmujących się sprawami międzynarodowymi, po II wojnie światowej na emigracji.

Poeta, historyk, teoretyk literatury, publicysta i tłumacz, czołowa postać ruchu preromantycznego.

Krytyk literacki, filozof, pisarz i publicysta, jeden z najbardziej wpływowych i kontrowersyjnych myślicieli w dziejach myśli lewicowej w Polsce.

Polityk, legionista, publicysta, w II RP związany ze środowiskami sanacyjnymi.

Prawnik, specjalista z dziedziny prawa górniczego i wodnego, adwokat, ekonomista, publicysta, działacz polityczny i społeczny.

Publicysta, autor cenionych prac poświęconych kwestiom historycznym, cywilizacyjnym i politycznym.

Prawnik, parlamentarzysta, twórca teorii rządów autorytarnych w międzywojennej Polsce.

Ekonomista, myśliciel polityczny i działacz społeczny, prekursor solidaryzmu chrześcijańskiego na ziemiach polskich.

Publicysta, dziennikarz, literat i podróżnik, zwolennik doktryn rewolucyjno–demokratycznych odwołujący się często do dorobku francuskich socjalistów utopijnych.

Profesor prawa państwowego i międzynarodowego, zwolennik metody narodowej w prawie.

Fizjolog, publicysta, założyciel krakowskiej szkoły fizjologicznej.

Dyplomata Państwa Kościelnego, kardynał, publicysta i poeta, jeden z najbardziej wpływowych Polaków w XIX w.

Jeden z najwybitniejszych polityków polskich XIX w., zwolennik idei konserwatywno-liberalnych.

Historyk, profesor UJ, zajmował się m.in. zagadnieniem charakteru narodowego.

Prawnik, polityk, publicysta, przedstawiciel szkoły tomistycznej związanej z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim.

Polityk, twórca partii socjalistycznej w zaborze austriackim, jeden z głównych przywódców PPS w Polsce międzywojennej.

Myśliciel i publicysta związany z obozem narodowym, autor koncepcji gopodarczych nawiązujących do nauczania społecznego Kościoła.

Profesor prawa państwowego na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i polityk chrześcijańsko-narodowy.

Ekonomista, profesor i rektor UJ, polityk galicyjski.

Prawnik, historyk, wicekurator Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, ultramontanin.

Filozof, polityk i myśliciel konserwatywny.

Filozof, publicysta i polityk, przedstawiciel chrześcijańskiego liberalizmu.

Komediopisarz, poeta i polityk.

Pisarz polityczny epoki odrodzenia, reformator społeczny, moralista, teolog. 

Publicysta polityczny, propagator idei monarchistycznych i nacjonalistycznych.

Działacz niepodległościowy, dziennikarz, historyk.

Publicysta i pisarz polityczny, w różnych etapach życia związany z kręgami socjalistycznymi, endeckimi i konserwatywnymi, czołowy w latach 30. XX w. zwolennik współpracy z Niemcami.

Kaznodzieja, publicysta, jeden z czołowych polskich ultramontanów - obrońców doczesnej władzy papieża i Państwa Kościelnego.

Filozof i konserwatywny myśliciel polityczny, jeden z twórców tzw. filozofii narodowej.

Publicysta, działacz społeczny kierunku zachowawczego i agronom.

Jeden z najwybitniejszych myślicieli I RP, autor słynnej rozprawy De optimo senatore libri duo.

Powieściopisarz, publicysta i krytyk literacki, obok Maurycego Mochnackiego uznawany za jednego z najwybitniejszych i najbardziej wpływowych krytyków w duchu romantycznym.

Publicysta i polityk narodowej demokracji.

Ekonomista, polityk, jedna z czołowych postaci ruchu narodowo-demokratycznego.

Publicysta i działacz polityczny, związany z narodową demokracją. 

Profesor prawa, historyk doktryn politycznych i prawnych, przed wojną związany ze środowiskami konserwatywnymi, po wojnie współpracował z władzą komunistyczną.

Ekonomista i publicysta polityczny, przedstawiciel krakowskiej szkoły ekonomicznej w II RP, krytyk etatyzmu, zwolennik rozwiązań liberalnych.

Historyk filozofii, teoretyk kultury, profesor Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, od 1940 roku na emigracji.

Prawnik- konstytucjonalista i filozof prawa, czołowy konserwatywny myśliciel II RP.

Kaznodzieja, poeta i myśliciel polityczny, krytyk ideologii radykalnych.

Historyk i publicysta, jeden z czołowych przedstawicieli krakowskiej szkoły historycznej.

Działacz społeczny, publicysta, filozof i ekonomista, jeden z czołowych przedstawicieli radykalnych środowisk demokratycznych.

Sekretarz wielki królewski, referendarz wielki koronny, arcybiskup gnieźnieński, prymas Polski, przeciwnik reformacji, pisarz polityczny.

Prawnik, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, autor rozpraw m.in. o władzy politycznej.

Publicysta, kompozytor, krytyk muzyczny, polityk, czołowy przedstawiciel „realizmu politycznego”.

Krytyk literacki, polityk, historyk sztuki, jeden z czołowych publicystów konserwatywnych dziewiętnastowiecznej Europy.

Historyk-mediewista, socjolog, historiozof, eseista, polityk.

Filozof, polityk, pisarz, ksiądz, jedna z czołowych postaci polskiego Oświecenia.

Pijar, reformator szkolnictwa, poeta i pisarz polityczny, prekursor polskiego oświecenia.

Myśliciel związany z Uniwersytetem Jagiellońskim i Uniwersytetem Stefana Batorego w Wilnie, autor prac historycznych i pionierskich studiów nad cywilizacjami.

Krakowski krytyk literacki, prozaik i publicysta, związany z nurtem narodowym i katolickim.

Organizator i ideolog ruchu chrześcijańsko-społecznego, polityk, działacz narodowy.

Działacz i publicysta związany z endecją, a po jej podziałach z ONR-ABC.

Dziennikarz, pisarz i publicysta katolicko- konserwatywny.

Działacz społeczny, publicysta, redaktor, ksiądz, redaktor „Przeglądu Poznańskiego”, czołowego polskiego pisma XIX w., krytyk rewolucji.

Publicysta konserwatywny, polityk galicyjski, krytyk i reżyser teatralny, przedstawiciel krakowskich „Stańczyków”.

Tłumacz (m.in. Szekspira), poeta, dramaturg, krytyk literacki, publicysta o poglądach konserwatywnych.

Poeta, dramaturg i powieściopisarz, jeden z czołowych myślicieli konserwatywnych XIX w.

Publicysta, tłumacz, jeden z najciekawszych myślicieli prawicowych drugiej połowy XX w., zwany czasem „polskim Disraelim”.

Socjolog, publicysta, w XIX w. działacz rewolucyjny, w okresie międzywojennym krytyk bolszewickiej Rosji.

Palestrant grodzieński, publicysta polityczny, w dobie Sejmu Czteroletniego stojący po stronie obozu reform.

Popularyzator liberalizmu ekonomicznego o chrześcijańskich korzeniach w Polsce, autor cenionych prac z pogranicza polityki, historii, ekonomii i filozofii.

Premier Królestwa Polskiego z nominacji Rady Regencyjnej od marca 1917 do lutego 1918 r., historyk, badacz dziejów Rosji XIX w., polityk i publicysta.

Prawnik, profesor prawa administracyjnego, nauk administracyjnych i statystyki Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Prawnik i historyk prawa polskiego, jeden z czołowych badaczy kultury politycznej i prawnej I RP.

Żołnierz, generał dywizji Wojska Polskiego w II RP, autor prac z dziedziny wojskowości i historii.

Doktor nauk prawnych, twórca pojęcia „ludobójstwo” (genocide).

Działacz polityczny i społeczny, publicysta, filozof, jeden z głównych przedstawicieli mesjanizmu polskiego i myśli liberalnej.

Socjolog, publicysta, działacz socjalistyczny i niepodległościowy.

Historyk i publicysta konserwatywny, przeciwnik tradycji insurekcyjnej.

Myśliciel polityczny, inspirowany początkowo myślą Monteskiusza i brytyjskimi tradycjami politycznymi, później - już w służbie carskiej - zachwalający absolutyzm w wydaniu rosyjskim.

Polityk, uczony i publicysta, w II RP związany ze środowiskami konserwatywnymi, znawca problematyki ukraińskiej.

Jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy i publicystów XX w., antykomunista.

Publicysta, polityk i pisarz historyczny, w okresie międzywojennym czołowy wileński konserwatysta, redaktor dziennika „Słowo”.

Jezuita, pisarz polityczny i religijny, krytyk tendencji reformatorskich połowy XVIII wieku.

Konserwatywny publicysta polityczny, przez lata czołowy autor artykułów poświęconych europejskiej polityce i redaktor dziennika „Czas”.

Filozof i pedagog, związany w II RP z Uniwersytetem Stefana Batorego w Wilnie.

Polityk i publicysta, związany ze środowiskami piłsudczykowskimi.

Czołowy publicysta liberalny w Rzeczpospolitej Krakowskiej, z czasem bliższy konserwatystom.

Pisarz i działacz polityczny, jeden z twórców ruchu narodowo- demokratycznego.

Myśliciel, działacz i publicysta polityczny, związany z nurtami demokratycznymi i patriotycznymi.

Generał dywizji, poeta, krytyk literacki i teatralny, dramatopisarz, w czasie powstania listopadowego minister wojny w Rządzie Narodowym.

Jezuita, filozof, jeden z najwybitniejszych neoscholastyków polskich i czołowy ultramontanin.

Publicysta, polityk, dyplomata, w dobie Sejmu Czteroletniego związany z obozem reformatorskim.

Profesor prawa konstytucyjnego, przed II wojną światową związany z Uniwersytetem Stefana Batorego w Wilnie, po 1945 r. z Uniwersytetem Wrocławskim.

Jeden z prekursorów liberalizmu na ziemiach polskich, propagator myśli B. Constanta, lider Kaliszan.

Prawnik, teoretyk i filozof prawa, jeden z twórców Uniwersytetu Poznańskiego.

Historyk literatury polskiego średniowiecza i romantyzmu, profesor i rektor Uniwersytetu Lwwskiego, uważany za twórcę lwowskiej szkoły historyczno-literackiej.

Publicysta i działacz polityczny, jeden z współtwórców i redaktorów ukazującego się w Petersburgu tygodnika „Kraj”.

Działacz niepodległościowy i socjalistyczny, jeden z najwybitniejszych polityków w dziejach Polski.

Etyk chrześcijańsko-społeczny, autor książek m.in. o korporacjonizmie, liberalizmie i katolickiej etyce społecznej.

Publicysta i działacz polityczny, jeden z twórców obozu narodowo-demokratycznego.

Polityk i publicysta socjalistyczny, poseł na Sejm II RP, działacz emigracyjny po II wojnie światowej.

Wybitny prozaik i publicysta, początkowo czołowy przedstawiciel pozytywizmu, stopniowo kierował się ku realizmowi.

Działacz polityczny z Wielkopolski, pisarz polityczny, stronnik Stanisława Leszczyńskiego.

Prawnik i historyk, członek warszawskiej szkoły historycznej.

Polityk i publicysta liberalny, krytyk krakowskich „Stanczyków” i narodowych demokratów.

Prawnik, profesor UJ, współtwórca krakowskiej politologii.

Związany z Wielkopolską publicysta, literaturoznawca, działacz kulturalny i światowy.

Jeden z prekursorów polskiego konserwatyzmu, autor poczytnych powieści.

Myśliciel polityczny, propagator myśli socjalistycznej na ziemiach polskich, zakorzenionej w nauce Kościoła katolickiego.

Poeta, krytyk literacki, publicysta, historyk, początkowo o radykalnych poglądach, z czasem związany z krakowskimi konserwatystami.

Historyk, monarchista, współpracownik księcia Adama Jerzego Czartoryskiego.

Ekonomista, pisarz, historyk, jeden z najważniejszych polskich autorów rozpraw o gospodarce w I połowie XIX wieku.

Prawnik, myśliciel polityczny i teolog, autor dzieł m.in. o wojnie sprawiedliwej i niesprawiedliwej oraz pożądanym kształcie państwa.

Ideolog ruchu neopogańskiego, o narodowych korzeniach.

Polityk, publicysta, w okresie międzywojennym związany początkowo z endecję, potem z sanacją, po II wojnie światowej czołowy publicysta emigracyjny

Prawnik, konstytucjonalista, polityk, profesor Uniwersytetu Lwowskiego.

Działacz niepodległościowy, legionista, ekonomista, polityk, komisaryczny prezydent Warszawy.

Polityk, prawnik, publicysta, jeden z twórców koncepcji neopozytywizmu - ugodowego nurtu realizmu politycznego w PRL.

Prawnik, sowietolog, teoretyk prawa, historyk, w latach 30. XX w. związany z wileńskim Instytutem Naukowo-Badawczym Europy Wschodniej.

Ekonomista i myśliciel społeczny, propagator pozytywizmu na ziemiach polskich.

Ekonomista, publicysta, badacz wczesnej Słowiańszczyzny, propagator rozwoju przemysłu na ziemiach polskich.

Socjolog, myśliciel polityczny, publicysta i dramatopisarz, jeden z czołowych polskich pozytywistów.

Jeden z najbardziej kontrowersyjnych polskich myślicieli przełomu XVIII i XIX w., początkowo wyznawca idei jakobińskich, następnie lojalistycznych.

Ksiądz katolicki, wybitny przedstawiciel katolickiej nauki i myśli społecznej w Polsce, nawiązujący do tradycji tomistycznej.

Publicysta polityczny, historyk literatury i krytyk literacki, jeden z liderów krakowskiego środowiska konserwatywnego „Stańczyków”.

Arcybiskup ormiański, prawnik, polityk i publicysta, zwolennik endecji, krytyk sanacji.

Krytyk literacki i teatralny, eseista, ważna postać emigracyjnego życia intelektualnego i politycznego po II wojnie światowej.

Pisarka i publicystka polityczna, znana ze swego antykomunizmu, po II wojnie światowej na emigracji.

Publicysta, prozaik, krytyk muzyczny, czołowy polski myśliciel antykomunistyczny i neokonserwatywny.

Historyk literatury polskiej, badacz dziejów polskiej emigracji, prądów filozoficznych doby romantyzmu, zwłaszcza mistycznej myśli mesjanizmu polskiego i jego przejawiania się w literaturze polskiej.

Publicysta, dyplomata, historyk, działacz Polskiej Partii Socjalistycznej, współpracownik J. Piłsudskiego.

Prawnik i polityk endecki, autor prac poświęconych m.in. zagadnieniom praworządności, samorządności i bolszewizmowi.

Wykładowca Politechniki Lwowskiej, autor prac poświęconych zagadnieniom ustroju państwa i przemian politycznych lat 20. i 30. XX w.

Historyk, wybitny Bizantynista, działacz lewicy piłsudczykowskiej, propagator idei syndykalistycznych.

Publicysta i dziennikarz, w II RP współpracownik m.in. „Czasu” i „Buntu Młodych”, po wojnie „Kultury” i Głosu Ameryki.

Historyk kultury i literatury, krytyk literacki, publicysta, wybitny znawca myśli rosyjskiej, krytyk komunizmu.

Ekonomista, przedstawiciel krakowskiej szkoły ekonomicznej w II RP, po wojnie na emigracji.